Inevitable Nature

Τα τοπία του Ν. Μόσχου δεν απεικονίζουν  μια συγκεκριμένη στιγμή ή ένα συγκεκριμένο  τόπο όπως στον ιμπρεσσιονισμό. Αποτελούν ένα κολλάζ απο στοιχεία που δημιουργούν εντυπώσεις οικείες και πρωτόγνωρες ταυτόχρονα.

Μολονότι η τεχνική του πατάει στις αρχές και τις αξίες της παραδοσιακής ζωγραφικής, η οπτική του είναι  εντελώς σύγχρονη. Εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής εικόνας που δίνουν οι πολλαπλές κάμερες, τα μικροσκόπια ή και τα drones που έχουν διευρύνει τους ορίζοντες πέρα από το οπτικό πεδίο του ανθρώπινου ματιού. Ταυτόχρονα η χωροταξική διάταξη των στοιχείων σε κάποια τμήματα ακολουθεί μια επιτηδευμένα απλουστευμένη απόδοση παραπέμποντας άμεσα στα κόμικς αλλά και σε μια πρώιμη, σχεδόν παιδική αντίληψη της φύσης.

Σε αυτή την σειρά των έργων, η ανθρώπινη φιγούρα δεν κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως στην μέχρι τώρα δουλειά του. Θα έλεγε κανείς οτι δίνει περισσότερο το στίγμα της στα σημεία που έχει επέμβει στο περιβάλλον.Οι αλλαγές και οι ζυμώσεις μοιάζουν σαν να γίνονται απο μόνες τους πάνω στο έργο. Τα επιμέρους τμήματα μοιάζουν σαν να παλεύουν να επιβληθούν μεταξύ τους όπως τα γεωλογικά στρώματα μέσα στο χρόνο. Αιτία και αποτέλεσμα συνυπάρχουν στην ιδια εικόνα. Η μίξη ετερόκλητων στοιχείων, όπως π.χ. τα βράχια, οι μηχανές και μια στρώση σαντιγί, είναι μια μορφή σχολίου στην πολιτισμική εξέλιξη και τη διαρκή σχέση επιβίωσης και οργάνωσης μέσα στο περιβάλλον.

Ο άνθρωπος έχει την τάση να θεωρεί τον εαυτό του επίκεντρο και να διαμορφώνει το περιβαλλον μέσα από τη δυναμική του. Ενώ φαινομενικά αντιπαλεύεται με τα ζωώδη ένστικτα του, δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί από το σύμπλεγμα κατωτερότητας αλλά και ανωτερότητας απέναντι στη φύση. Η χαρά των κατακτήσεων σβήνει σύντομα και τα όποια επιτεύγματα μοιάζουν κατ’ ουσίαν με μικρές παρατάσεις στην αναπόφευκτη ενδογενή του φύση.