Ο Αντώνης Μπενάκης του Νίκου Μόσχου μοιάζει σαν να εμφανίστηκε ως διά μαγείας με σάρκα και οστά μέσα στο εργαστήριο του καλλιτέχνη. Πίσω από τη μορφή του Μπενάκη

μια τυπική συρόμενη πόρτα μεταπολέμικου αθηναϊκού διαμερίσματος και δίπλα του μερικά τελάρα από τη δουλειά, προφανώς, του καλλιτέχνη. Το παράδοξο εδώ είναι η ρεαλιστική παρουσία του ιδρυτή του μουσείου δίπλα μας σαν να είναι μια οικεία και πραγματική παρουσία.







Η ιδιαιτερότητα της προσέγγισης του Νίκου Μόσχου έγκειται στο πόσο πειστική κάνει αυτή την παράδοξη παρουσία και τελικά, πίσω από αυτή την αίσθηση οικειότητας, καραδοκεί ένα αναχρονιστικό, ατοπικό μυστήριο. Πως γίνεται να είμαστε μέσα στο εργαστήριο του καλλιτέχνη στην Αθήνα του 2004 και ο-χαμένος εδώ και μισό αιώνα-Αντώνης Μπενάκης να μας κοιτάζει στα μάτια και να χαμογελάει;